آفتاب بود, نیمکت بود, فقط.......

بعد از ظهر یک روز آفتابی و گرم در اوایل ماه مارچ روی نیمکت رنگ باخته ی کنار شمشادها نشسته باشی. رو به رویت سه راه عریضی باشد که از هر سمت به راه اصلی برسد. سر تا سر مسیر از درخت های پرتقال و کُنار و نخل و شمشاد ها پوشیده باشد. صدای مسحور کننده ی پرنده ها تمام لذتت را برانگیخته باشد. ناگهان بفهمی عادت کرده ای. به بودنت. به بودنش. بفهمی احساست عجیب است. انگار زیر دنده ی چپت رشته ای داری متصل به رشته ای شبیه خودش در همان قسمت از بدن قدرتمندش. که گاهی کشیده می شوند. دردت می آید. به رویت نمی آوری. به خودت قول داده ای در سکوت همه چیز را تحمل کنی. انگار دو طرف چرخ و فلک کوچکی نشسته باشید اما نه دستت به او برسد نه تندی باد بگذارد آرام نگاهش کنی. چرخِش که تمام شود, برود. تا برای بار دیگر منتظرش بمانی. بشود یک رویای همیشگی. صدای دسته ی جیر جیرک ها حواست را به نیمکت رنگ و سو رفته برمی گرداند. رشته ی نامرئی را لمس می کنی. بدانی حتا خودش از این رشته خبر ندارد. بغضت بترکد. نه های و هوی کنی نه ناله و شیون. تند و تند نفس بکشی. بغضت را پاک کنی. به خودت قول داده ای در سکوت تحمل کنی.

آفتاب هست, نیمکت هست, چرا......