خیلی...

...راست است آدم هایی که در زندگی مان قدم می گذارند، حالا با هر عنوانی، همه یا بخش بزرگی از زندگی مان را تغییر می دهند،....بعضی ها انرژی می دهند، خوشحال میکنند، اعتماد به نفس میدهند، آدم را بالا می برند، حالا گیریم بعدش بزنند زمین یا همان بالا نگه دارند، تحت تاثیر های مثبت ِ خودشان قرار میدهند...به هرحال دوره ی بودنشان انقدر با خوبی همراه است که بدی های کوچک و بزرگ نادیده گرفته می شود. بعضی ها انرژی ِ آدم را می گیرند و جایش ناراحتی، استرس، فکر و خیال های اذیت کننده و نا امنی به آدم می دهند. اصلن یکهو فضای روحی را به ته ِ ته ِ ته ِ ته می رسانند.

فرض کن به نفر دستت رو بگیره و ببره کنار ِ استخر، با دونستن این که تو از شنا بدت میاد و می ترسی. اون وقت آروم از پایه شروع کنه و بهت یاد بده. اون وقته که میتونی همه ی کلک ها و حقه های بازی ِ زیر آب رو یاد بگیری. بدون اینکه بترسی یا خفه بشی. اون وقته که می تونی پا به پاش شنا کنی و لذت ببری. شاید بعدش زیاد مهم نباشه چی پیش میاد.

حالا فرض کن یه نفر تورو ببره کنار ِ استخر، با دونستن این که تو از شنا بدت میاد و می ترسی. اون وقت هولت بده تو آب و سرت رو زیر آب نگه داره، انقدری نگه داره تا به مرز خفگی برسی و بیهوش بشی. اون وقت بکشدت بیرون. محبت کنه و خوبی هاش رو یادت بیاره و بخواد ببخشیش.

"من کدومشون بودم برات؟"

"خودت بهتر می دونی"