از من اصرار, از تو...

از او خواسته بود با هم بنویسند. نه از هم. تنها با هم.

اصرار کرد. یک ماه ِ تمام. یک سال ِ تمام. دو دوره ی تمام.

وقتی تو رفتی, از همه ی وبلاگ های دو نفره ی دنیا متنفر شد.

کلفتی ِ پروندهــــ از آن ِ من

براش هیچ فرقی نداشت چشماش برق بزنه و جلوی مرکز خرید بغل دوستش بپره,

یا گوشه ی سمت چپ ِ اتاقک ِ در حال حرکت تو هوا, کز کنه و آهنگ تو گوشش رو عوض کنه,

همه ی فکرش شده بود شناسنامه ی دربند, کاغذهای سیاه شده, دانشجوی تعلیقی.

فقط نگاه کن

شاید همین اطراف

همین پس و پشت ها

یک گوشه

با جین ِ سایه روشن ِ خاکی و

چهار خانه ی تیره,

با چشم های درشت و

موی تازه کوتاه شده,

با دوست داشتن های همیشگی ات و

اخلاق گند ِ همیشگی ات,

ایستاده باشی.

اگر همین اطراف

همین پس و پشت ها هستی,

پشت آن سیاهی ِ لعنتی بایست

خودت را نشان نده