بشمار 3

چوب خط های زندگی اش قرص های ریز ِ سبز رنگی اند که عمرش را تلف می کنند، جوانی اش را می خشکانند و هر شب زیر ِ گوشش با صدای زمخت ِ رخوت انگیزی می گویند "شنبه یکشنبه دوشنبه سه شنبه چهارشنبه پنجشنبه جمعه......"

د ِیــمن ورلد!

تازگی ها فکر می کنی چه احمقانه شروع می شوند، ادامه پیدا نمی کنند و تمام می شوند.

این که تو بودی و او. او با دست های خالی به آینده نگاه می کرد. آینده های دور. آینده های بزرگ.

تو با دست های...دست های.... به آینده و حال و گذشته ی آن قدر بد رنگ و کثیف و بدبویی نگاه می کردی که خودت ساخته بودی.

چند چند شد؟ کی بد! کی خوب!

تازگی ها فکر می کنی چه احمقانه شروع می شوند، ادامه پیدا می کنند و می کنند و می کنند... اما تمام شده اند.

راستی دست های تو چه اندازه ای بودند!