نقطه...صفحه ی بعد

با آستین ِ دوتا زده و یقه ی تا دکمه دوم باز, توی مبل فرو میره و گردنش رو راست می کنه: سنگین شدی!

همون طور که ایستاده یک قدم و نیم عقب میاد تا به آینه قدی برسه. دست به کمر نگاه می کنه: کو؟ کجام؟

دستاش رو تو هم گره می کنه: اخلاقت رو میگم. سنگین شده. تیز و سخت شده. مثه سگ.

به سمتش می چرخه, به دستای محکمش نگاه می کنه: پس مواظب باش گازت نگیرم. خنده ی ریزش میشکنه.

با یه حرکت بلند میشه و به سمتش میاد. پشتش می ایسته. نگاهش از روی موهای کوتاه پشت گردن و شونه میگذره تا به چشمای تو آینه ش برسه. نفسش سنگین میشه[بعد از اون اتفاق و اون همه بحث, رفتارش عوض شده] چشماش رو ریز می کنه و جدی: باید اول مطمئن بشم واکسن هاریت رو زدی. [پوووووف حتا نگاهش]

سرش رو می چرخونه و می گرده دنبالش: راستی عروسک مخصوص من کو؟

اوممم... سگه رو میگی!...اوممم...بچه ی فامیل خوشش اومده بود...دادم بهش.

لبخند می زنه [اون یه یادگاری بود از طرف من هه!]

با بی تفاوتی: راستی اگه چیزی می خوای بخوری خودت بردار.

اوممم..بزار ببینم چیا داری. جلوی دی وی دی پلیر خشکش می زنه: اوه!....مارک آنتونی...بیا...بیا برقصیم. سالسا...همون که دوست داریم.

نه الان نمیشه [چرا دست از سرم برنمی داره!]

دستش رو می کشه: خواهش می کنم بیا...بیا باهم برقصیم.

دستش رو ول می کنه: بمون برم بالا لباسم رو عوض کنم.

نگاه می کنه...به آینه قدی, به جای خالی عروسکِ مخصوص, به قاب آهنگ روی میز.

فکر می کنه...به خودش...به خودشون....به هیچی...

روی کاغذ کنار آینه می نویسه: چرا....ما....من میرم....منتظرم نمون