Step Up

تو ماشین ِ تنها دوست پزشکم نشستم. نمی دونم چرا تازه همین امروز تازه همین الان برای من پاییز شده. باد نیمه خنک و زمین خیس عجیب هماهنگی زیبایی دارن. به "ا..." فکر می کنم که از وقتی تو کانون زبان با هم آشنا شدیم و کلی واسه هم قیافه اومدیم, حالا کمی صمیمی هستیم. دوست دارم ساکت بشینم و برام حرف بزنه. تو این کار حرفه ایه. ساعت ها بدون خستگی از اتفاق های روزهای انترنیش حرف می زنه. از خاطرات دلبرکان شاد و بزرگش که میگه قهقهه و اشک چشم من شروع میشه. یهو ساکت میشه و میگه "تو چه خبر خره؟"

باد خنک فضای ماشین رو با پنجره های بازش آرامش بخش کرده. تو آینه شالم رو مرتب می کنم. صدای آهنگ بلنده. فرمون رو ول می کنه و شروع می کنه به رقصیدن. نگام می کنه " انقد خشک یه جا نشین یه تکونی به خودت بده عوضی" می خنده. با خودم میگم آره من یه عوضی ام. وقتی تو ماشین با رفیقام هستم یا توی جشن و عروسی, رقصم نمیاد و خشکم می زنه. اون وقت یه بار که تو خونه تنهای تنها نشستم دلم می خواد. شروع می کنم به رقصیدن یهو. در حد استپ آپ. من یه عوضی ام, تا وقتی طرف مقابلم حرف نزنه و منو به حرف نیاره سکوتم حوصله ی همه رو سر می بره. یه دختر ناتوان تو پرحرفی هستم. یه عوضی واقعی ام.

ربع ساعتی میشه رسیدیم خونه ش. رو مبل نشستم و مجله می خونم. دوستای همکارش یکی یکی میرسن. همیشه مهمونی هاش به راهه. حس زنده بودن بهم میده زندگیش. نه یه زندگی مرده. زیر لبم میگم به من هم زنده بودن رو یاد بده.

دیروقت شده. صدای بلند ِ ویوا میاد. هرکی سرگرم یه کاره. نمیشه اسمش رو گذاشت رقص. انگار هرکی داره تلاش می کنه ادا در بیاره و فراموش کنه. "ا..." با تمسخر صدام می کنه "مهندس پاشو بیا وسط"   "خفــه شــــــــو"

دستم رو میگیره و می کشه.

"بچــــــرخ... بپـــــــر بـــــــــپـــــــــر........" همه چی رو واسه چند دقیقه فراموش می کنم. می خندم. بلــــــــند. طولانیـــــــــ.

جایی مثل "زنستان" ام آرزوست