Coffee-Late

همیشه انتخاب اولم بستنیه. از هر نوعش که باشه و تو هر فصلی همیشه فِرست انتخابمه. اهل کافه(ی) خوردن نیستم.

یه روز سرد زمستونی بعد از نگاه طولانی به منو پیشنهاد میشه "بیا با هم اینو امتحان کنیم" و منم در حالی که دارم می لرزم و بدم نمیاد گرم بشم با کلی نـــاز و خنده موذیانه میگم "مممم باشه به خاطرت از بستنیم گذشتم".

هر وقت یادم میاد مزه ش تو فکرم قاطی میشه. نمی دونم لذت بخش بوده یا ناراحت کننده. نمی دونم شیرین وتلخ بوده یا تلخ ِ تلخ. نمی دونم شکلاتش کیندر بوده یا مترو. اما می دونم هر چی  که بوده با هر طعمی هیچ وقت از بین نمیره.

"این دفعه به انتخاب تو. هه هه چه اسمش بامزه س...کافه لاته"

حالا هر جا می بینم یا می شنوم هر بار برای چند دقیقه به در ِ همون کافه ی کوچیک می رسم. میرم داخل. رو به روش می شینم و دستش رو می گیرم. وقتی بر می گردم خیره به نوشته لبخند زورکی می زنم و یه نفس بلند می کشم.

ته ته ِ ذهنم هنوز طعمش رو حس می کنم. چیزی شبیه آهــــــــــ