A Month Later

طبقه اول دانشکده علوم پایه بین شلوغی و همهمه کر کننده ای روی صندلی نشستم. کتابی که تازه خریدم تو دستم بازه...تو فکرم. قیافه آشنایی از جلوم رد می شه. آره...خودشه. هم کلاسی قدیمی که یه روزایی کلی با هم شر و ور  می گفتیم و هِر و کِرِمون هوا می رفت. چقدر چهره ش تغییر کرده. فکر میکنه خوشگل شده امایه چیزی رو صورتش اضافیه. از جلوم رد میشه و میرسه به دوستش که یه گوشه نشسته. میترسوتدش و صدای خنده شون  بلند میشه.

بلند میشم و خودمو نگاه میکنم. چیه؟ چی شده؟ چرا مثل قبل ها شاد و شنگول نیستی! چرا این طور داغونی؟ فکرت مشغوله! قیافت گرفته س!

به خودم میام هنوز یه ماه هم نگذشته از خورد شدنم. صدای اعتراضم خاموش میشه. صورتم خیس.

تازگی ها تواناییمو تو کنترل بغض از دست دادم. قبلن ها سخت گریه م می گرفت اما حالا...تو این چند روزه زار زدم, هق هق کردم, تو سر و کله خودم زدم...

حالا وقتی حتی در حال بستنی خوردن با دوستام هستم, تند تند دستام به سمت گونه هام میرن تا اشکایی که حتی دیگه قیافه مو تغییر نمیده و پشت سر هم پایین میاد رو پاک کنم.

هــــــی! دختر! کجایی؟ هنوز یه ماه هم نگذشته...