Red Noise

انگار که ببارد, تند و تیز, مثل توی فیلم ها. از آن هایی که تا ته ات را خیس می کند. حتا چشم هایت را نتوانی کامل باز کنی و رو به رویت را ببینی. خشکت زده باشد. گیج و وامانده به یک جا خیره شوی. ترسیده باشی. تنت یخ کرده باشد. همه جا را سیاه و پر آب ببینی, اما حتا این جا هم بی خیالت نشوند. تا این جا دنبالت آمده باشند, که توی این صداها مرتب تکرار کنند, که تمام ذهنت را اشغال کنند [هیچ چیز تغییر نمی کنه...برای همیشه باید تحمل کنی...حتا اگه نخوای حتا اگه بجنگی...بهتره کوتاه بیای...مثل فراموشی...این طوری برای خودت هم بهتره...] که بهت بفهمانند تو یک بازنده ای.

انگار که همه ی دانه های گرم را روی صورتت بتوانی حس کنی, مثل سکوت های روی کاناپه. زیر بارش تندش آرام بنشینی, موهایت را چنگ بزنی. صدایت هماهنگ با تکان های بدنت باشد.

خودت را آرام کنی, که در جواب "چی شده؟" بدون فکر به هوای زیر صفر و برف روی سقف های شیب دار, با بدن لرزان بگویی "گرمم شد...اومدم دوش ِ آبِ سرد"