پنجره ی باز و غروب پاییز...

قدیم ها پاییز برای بیشتر آدم ها دوست نداشتنی بود. بعدها همان خیلی ها ادعا کردند پاییز دوست داشتنی شده. انگار مد شده بود. از بچگی از پاییز بدم می آمد. متنفر بودم. بعد ها فهمیدم بیشترش به خاطر شروع درس های بی نتیجه ی مدرسه بود. حالا که پشت سرشان گذاشتم کمی فرق کرده است. نه این که از پاییز خوشم بیاید, فقط آنقدر متنفر نیستم. حالا فقط دوستش ندارم.

راستش این روزهایم می گذرد. همین که زود صبح می شود و زودتر شب کافی ست, به خوب و بدش کاری ندارم. به روزهای رخوت آور تابستان ِ دوست داشتنی ترجیح می دهمش.

این روزها با خستگی زیاد ِ نزدیک شب تمام خیابان طولانی را گز می کنم تا از همان میوه هایی که مامان دوست دارد و من هیچ وقت اسمش یادم نمی ماند اما شکلش را چرا, بخرم.

این روزها بر خلاف همیشه نه آهنگ جدید گوش می دهم و نه فیلم می بینم. فقط اخبار ها را با هیجان دنبال می کنم و خودم هم می مانم منتظر شنیدن چه اتفاقی هستم از این همه پشت سر گویی و واگویه های بی مصرف!

این روزها هر لحظه خودم را سرزنش می کنم که ورزشم را کنار گذاشتم و دلم خیلی برایش تنگ می شود.

این روزها دختری را که برادرش جلوی مدرسه کتکش زده تشویق می کنم حالا که شکایت کرده ای از دیه ات نگذر بگذار زندانی شود.

این روزها از موهایم خسته شده ام. همین روزهاست که بروم روی صندلی آرایشگاه بنشینم و بگویم 4 سانتی بزن, نه 3 سانتی اصلن همه اش را بزن. فقط بزن.

این روزها در حالی که از درد پیچ و تاب می خورم و خودم را جمع کرده ام به حالت جنینی زیر پتو رفته ام, دایی ام دلخور می شود از این که نرفته ام در سالن کنارش بنشینم, بهانه ی خستگی و خوابیدن را می آورم و با کلی عذرخواهی زیر لب می گویم تو هم نمی فهمی الان زمان کثافت من است.

این روزها همین طور که روی صندلی طبقه اول دانشکده فنی  نشسته ام دختری توجهم را جلب می کند با صورت نیمه استخوانی ِ برنزه ی لایتش و مانتوی بلند ِ چسب شکلاتی که چند ماهی ست مد شده و با خودم فکر می کنم اگر مرد بودم حتـــــمن عاشقش می شدم.

این روزها یکهو می فهمم چهـــــار ماه است با هیچ کدام از دوستانم تلفنی حرف نزده ام و تصمیم می گیرم به یکی شان زنگ بزنم تا لبهایم برای همیشه بهم نچسبیده.

این روزها از آینه ی کناری ماشین آقای دبیر معروف انگلیسی دوران دبیرستان را می بینم و عینک دودی می زنم مبادا بشناسدم. موقع رد شدن صورتش را برمی گرداند و به دختر ناشناس داخل ماشین لبخند می زند.

این روزها جلوی برنامه مورد علاقه ام, 90 که کمتر از سه ربعش را دیده ام خوابم می برد و فردایش با ناراحتی تصمیم می گیرم دفعه ی بعد طاقت بیاورم و می دانم هفته های دیگر هم همین آش است.

این روزها عاشق نشستن پشت میز کامپیوتر موقع غروب هستم و پنجره ی بازی که از خوردن بادش به پشت گردنم لذت می برم و اصلن به همین خاطرست که کیس را روشن کرده ام.

این روزها به 10 سال آینده ام که احتمالن 30 ساله می شوم فکر می کنم و هدف تعیین می کنم و نقشه می کشم. خودم را با 30 ساله های اطرافم مقایسه می کنم و حدس می زنم دغدغه های احتمالی 30 سالگی ام را.

این روزها در پیاده رو منتهی به خانه, به چهره ی پسری که از رو به رو می آید و طرح گردنبندش به دلم نشسته نگاه می کنم و لبخند می زنم. پسرک هم می خندد.

این روزهایم از وقتی هنوز هوا تاریک است با بستن محکم موهایم در بالاترین نقطه ی ممکن شروع می شود,

با درست کردن مقنعه ام و پایین آوردن آستین مانتو ام موقع رد شدن از جلوی حراست دانشگاه و

با مدار الکتریکی دوست داشتنی و استاد منحصر به فردش که گذر زمان را نمی فهمم و

با پوشیدن مانتوی سفید دکتری  و عینک آستیگماتم که شبیه دکتر ها می کندم و ماشین آتوود زنگ زده و

با سر کار رفتن های گاه به گاهم که پولی برایم ندارد و فقط مثلن یادگیری ست ادامه پیدا می کند.

این روزهایم شب ها  آنقدر خسته ام که به چای بعد از شام هم نمی رسم و روی مبل خوابم می برد و احساس می کنم من برای این نوع زندگی ساخته شده ام نه برای داخل خانه بودن که هیچ کارش را بلد نیستم و فقط خرابکاری به بار می آورم.

این روزهایم با درست کردن قهوه در نیمه شب و به دست گرفتن لیوانم با مارک کافی و لم دادن روی کاناپه ی اپلم و خواندن "در هوای او" در حالی که در هوای هیچ کس نیستم تمام می شود.

این روزها خوشحال نیستم اما دوست دارم که می گذرد و خوب می گذرد. آنقدر خوب می گذرد که تا بیایم به تنهایی آزار دهنده ام فکر کنم با دهان نیمه باز روی صندلی خوابم برده است.