کات...یه بار دیگه از نو می گیریم

نزدیک ظهره.تازه از دانشگاه رسیدم خونه. کلاس نداشتم. کسی دو هفته ی اول کلاس نمیره. دنبال کارهای کسل کننده اداری بودم. خواب سه ساعتی ِ دیشب کار خودش رو کرده. سرم گنگه. صدای پاش رو می شنوم. تمام طول راهرو. انگار خوش حاله و کمی استرس داره. میگه بهش زنگ زدن برای مصاحبه. شاید چهارمین یا پنجمین بار باشه تو چند سال اخیر. خودش میگه خسته شده از منتظر موندن برای پسندیده شدن و از یه شاخه به شاخه ی دیگه پریدن. می خواد تکلیفش مشخص باشه.

میگه از آرایشگری و فروشندگی خوشش میاد. خداوکیلی استعدادش رو هم داره.

مامان لبش رو گاز می گیره که انگار حرف بدی زده. "با دو تا مدرک خوب می خوای این کاره بشی؟" تو دلم میگم آخه مادر من! مدرک چی! کشک چی! سرم رو با بی تفاوتی اون ور می کنم. حوصله ی شروع کردن یه بحث تکراری و بی نتیجه رو ندارم.

در هر صورت این موقع از ظهر مامان سر ِ کاره. بابا هم حکم یه نگران که هیچ کاری ازش بر نمیاد رو داره. خودش حس می کنه ساپورتره خوبیه اما واقعیت اینه. کاراش بی فایده و مایوس کننده س.

با حالت دستوری ِ همیشگیش میگه غذارو آماده میکنی تا من برم دوش بگیرم! از صبح هیچی نخوردم. تو نگاهش یه کم خواهشه.

تو ذهنم مرور می کنم برای زمان کوتاه چی بلدم درست کنم. دیگ برنج رو می ذارم رو گاز. تیک...تیک...تیک چرا شعله نمی گیره این لامصب! یادم میاد فندک گاز خرابه و قرار بوده سرویس کار بیاد. کبریت رو با عجله برمی دارم. اولی...دومی...نه نمی گیره. مثل این که چک کردن یکی یدونه کبریت از هر 10,12 تا بسته برای این که بهم ثابت شه نم کشیدن, وظیفه مه. چرا فندک آشپزخونه خالیه! اصلن چرا من یه فندک کوچیک برای سیگارهام ندارم! اصلن مگه من سیگار دارم!

لعنت به این درد ِ دست راستم که دوباره از دیشب شروع شده و حواسم رو پرت می کنه. با دست چپم شونه مو -جایی که شروع درده- محکم فشار میدم . چند دقیقه میرم تو نقش زن شوهر داری که کمی اضافه وزن داره و شوهر ِ بداخلاقش با بی حوصلگی منتظره زنش وظیفه شو! انجام بده و عجله داره زودتر غذا بذاره جلوش و تند تند سبیلش رو می خارونه.

از تو حموم داد می زنه کسی خونه هست؟ قبل از این که با داد جوابش رو بدم "نه" حوله رو جلوش می گیره و میاد بیرون.

دو ربعی طول می کشه مرتب کردن موهاش و آرایش ملایم و خوردن غذای حاضری. نگام می کنه. لبخند میزنه و بوسم میده. کنار گوشم آروم میگه دعام کن درست بشه.

با خودم میگم چرا هیچ وقت یه راه ِ بدون استرس و هموار جلومون نذاشتن! درسای آبکی...مدرک آبکی...زندگی آبکی...صدای بسته شدن در میاد.

ظهر گذشته. از خواب سرم گیج میره. مامان رسیده . از شلوغی خیابونا و...و... برای بابا تعریف می کنه. دیگه صداش رو نمی شنوم. میگم غذا نمی خورم و دراز می کشم.

خیلی زودتر از فکر و خیال های همیشگی ِ قبل از خوابم, چشمام بسته میشه و از هوش میرم.