راهِ من

• صبح رو از وقتی تو اتاق آموزش ایستاده بودم یادم میاد. خانوم مسئولی که ادعا می کرد تا وقتی مدیر گروه اجازه نده حق باز کردن هیچ درسی رو نداره و من یاد دوستم افتادم که با تماس مادرش به سرعت و بدون هیچ اجازه ای کارش رو جلو برد.
• اتاق خانوم ِ مدیر گروه که مجبور شدم چهار یا پنج بار توضیح بدم فلان درس ِ صفر ظرفیت رو باید برای من باز کنه چون به خاطر پیش نیاز- همنیاز, 9 واحد من به این درس بستگی داره و هر بار با جواب بی حوصله ش رو به رو شدم "بمون شـــــــــــاید کسی حذف کرد تو بردار". انگار حیوان مزاحمی رو با غذایی چیزی سرگرم کنه و خودش به کارش برسه. شاید هم شش بار بود.
• حالا 50 دقیقه هست کنار در قفل شده ی اتاق رییس دانشکده به دیوار تکیه دادم و احساس کلافگی می کنم. آقای رییس با اون کت و شلوار ایکات خوش رنگش و عطر 250 هزار تومنی که با بوی سیگار ترکیب محسور کننده ای به راه انداخته جواب قاطع رو میده "من نمی تونم بر خلاف قوانین کاری براتون انجام بدم" و در حالی که همه رو به بیرون راهنمایی می کنه صداش از پشت سرم میاد "پسر جون تو بمون یه جوری برات درست می کنم".
• توی محوطه ی دانشگاه روی نیمکت, رو به روی درخت ِ گل کاغذیِ معروف نشستم. به تنگی مقنعه* ی سورمه ای رنگ ِ آزار دهنده فکر می کنم و به تنها 5 واحدی که برداشتم. روکش کیک رو بر می دارم و با شیر-توتی که برای ناهار خریدم می خورم.

این راه ِ منه. این راه ِ همیشگی ِ منه. این راه ِ همه ی ماست. به جز آدمای خاص.

*دیشب یادم اومد مقتعه ندارم. از خواهرم قرض گرفتم. برای اولین بار رنگی به جز مشکی سرم کردم. فکر کنم با من میومد چون هر کی دید تعریف کرد. کار منم به این جا رسیده که از رنگ چنین چیزیم تعریف می کنن. هه!

yes Blue