آقا این چه وضعشه آخه!

نمی دونم غروب بود یا شب, وقتی خبر رو شنیدم هنگ کردم خشکم زد. باورم نمی شد خانوم فلانی استاد ترم پیشم دیگه تو این دانشگاه نباشه! مگه میشه به همین راحتی مرده باشه! باید می رفتم می دیدم تا مطمئن بشم. باید فردا می رفتم دانشگاه.

تو سمندِ ماشین های خطی نشسته بودم. باد ِ خنک صبح به سردی میزد. چشمام از برخورد شلاقی هوای خنک به صورتم از پنجره ی کاملن باز, ریز شده بود. هل داشتم که زودتر برسم. به یاد کلاسای هفت و نیم ِ صبح سه شنبه افتادم. استاد جوونی که به جرات یکی از با انصاف ترین ها بود. یاد سخت گیری ش برای هر جلسه پرسش افتادم که آخر ترم بیشتر از نصف جزوه رو آماده بودم. یاد توضیح خصوصی تمرین ها افتادم, همیشه روان تر از پای تخته سفید توضیح میداد. یاد روز زن افتادم که به تک تک تبریک های دانشجوهای پسر و دخترش لبخند زد و تشکر کرد. آخرهای ترم من ِ بی حوصله حتا, حل تمرین هارو تحویل می دادم. هنوز نگاهم به بیرون بود. نمی دونم پرده ی نازک اشک, از یادآوری بود یا از تندی هوا!

خلاصه رسیدم. مسیر در ورودی تا دانشکده رو دویدم. پرده ها! فقط پرده های سیاه رو دیدم و اعلامیه. چند دقیقه طول کشید تا بفهمم چی شده....حالا آروم شده بودم. روی جدول رو به رو نشستم. حس تلخی وحشتناکی گرفته بودم......

گوشیم زنگ می خوره. جواب میدم. دوستمه. میگه من نزدیک پل هستم تو کجایی؟ اوه! یادم میاد قرار بود امروز صبح بریم دانشگاه  و من خواب موندم. میگم نمیشه دیگه بیام ببخشید. با خنده چند تا فحشم میده و قطع می کنم. ساعت نُه صبحه من تو تخت هستم. یه نفس بلند می کشم و سرم رو می ندازم رو بالش.

تازگی ها همه ش خواب های مرگ و میر و جنگ و خون ریزی و دزدیده شدن و.... می بینم. انگار خواب های من ترور شدن! نه که منم مهــــــــــم به گمون کار دشمنان همیشگی ایران و اسلام باشه :)

شایدم چون نزدیک سالگرد ترکیدن دوقلوهاست و منم احتمالن تو این کار دس داشتم واسه همین عذاب وجدان ِ نداشته مو گرفتم و خواب های پریشون می بینم :)

نگرانی:

داره از دریاچه ی بانمک مون فقط نمکش می مونه هااااا :(