بهش میگن گوشه گیری...بهش میگم کنترل خشم واسه تحمل کردن

نردیکای غروب باشه و منتظر ِ 20 نفری مهمون باشی و یه شب کسل کننده ی دیگه باهاشون به اسم افطاری و شام.

هر چقد دقت می کنی می بینی نمیتونی باهاشون ارتباط بر قرار کنی. خسته ت می کنن, دیوونه ت می کنن, منزجرت می کنن. از حرفا, رفتارا, خاله زنک بازیا شون عصبانی هستی.

همه اینا باعث میشه تو اوج خشمم برم به سمت چندین سری ظرف کثیف شده. بشورم و با تمام بی رحمی فشار بدم -ظرف شوئی, کاری که متنفرم-

حالا ساعت 12 نصفه و من در حالی که یه لیوان ِ تا نیمه چای پر شده رو تو دستام که مفصل هاش از سردی آب سرخ شده گرفتم, جلوی بالکن نشستم-باد خنک حالم رو جا میاره- و به مهمونای! باقی مونده چپ و راست لبخند ِ از رو نفرت تحویل میدم.

از مهمونی و جشن زیاد لذت نمی برم. یه دور ِ همی با حضور رفیقای مجازیم, اونایی که خیلی وقته می شناسمشون و بقیه ها هم باشن....این موقع ست که واقعن خوشحال میشم.

تشکر: از کافی نت دوست جانمان که تو این بی سیستمی هر موقع رفتم پیشش, یه جاش قطع بود. یه بار برق, یه بار سرور......چیشششش