شیتوریو کِن شی کان

دمای آب ولرم که هر چند ثانیه یک بار با فشار خنک میشه رو انتخاب می کنم. میرم زیر دوش. دست می کشم یه ساق پای چپم. از درد چشام بسته میشه. می دونم تا چند دقیقه دیگه این یه وجب و نیم سرخی ورم کرده ی روی استخوان ساقم کبود و سیاه میشه.

این حتما" از شانس منه بین اون همه استان که اومده بودن کسی جلوم قرار گرفت که خطا کردن رو از درست جنگیدن بیشتر بلد بود.

توی تاتامی رفتم. یه خطا دوتا سه تا...پامو که هدف گرفت خم شدم. از درد دندونام قفل شده بود. داور اخراجش کرد. بلند شدم یه چیز بهش بگم سنسی م جلو دهنمو گرفت. بعدش فقط درد بود و درد و اسپری بی حسی و ادامه دادن مبارزه...

هنوز زیر دوش حموم نشستم. لبخند می زنم. اول شدن بین کلی استان یه حس وحشتناک خوب بهم میده حتی اگه رنگ مدال طلاش بعد از چند ماه بره یا جنس کاغذ قدر دانیش بی کیفیت باشه یا هیچ جایزه نقدی نداشته باشه. همین که الان از خودم راضی هستم به دردش می ارزه.

پامو جمع می کنم, بغلش می گیرم و می خندم...

حاشیه:

خواهرم میگه به خاطر لذت معنوی جون دادی اگه جایزه مادی داشت فکر کنم یه طرفتو فلج می کردی :دی

تو تایم آخر که از کنارش رد میشدم کنار گوشش محکم گفتم "خیـــــــــلی بی شرفی" و لبخند زدم.

تشکر:

از مسئول قرعه کش محترم که بچه های کرمانشاه رو با من رو برو نکرد...قلبم ضعیفه آخه :-s